Donzello e CAPLAN
Dla Camarlona
E caplan dla Camarlòna,
al vestir dei sacri panni,
già compiva i ventott'anni
e, par sgrezia o par furtòna
un saveva ac bus che foss
quel che al donn agli ha
tra al coss.
Grand e gross e zizulon
l'era za in etè ciumpida
senz'avéla mai sintida;
l'era mort da la passion
d'avé ancora l'usel gnar
cun la voja de sumar.
Tott al volt ch'uisi drizzeva
che cazaz us spavinteva;
a sintisal dvintè dur
us ciapeva dal pavur
che cureva in sacristi
a dì zent avimarì.
A gridare: « Sant'Antonio,
nell'uccello c'è il demonio!
Prutizim vo, San Michil,
che l'usel um vola in zìl!
Miserere, Angelus Dei,
abassemal sino am svei! »
Mo a la longa l'uccasion
la ven nenca pr'i mincion
e par sgrezia o par furtona
e caplan dla Camarlòna
l'arivè a cnossar a ch'us
ogni dona l'ha che bus.
E fò acsè. un dè d'instè
e caplan, dop ch'l'avet dsnè,
uscì in piccola montura
e andò in cerca di frescura
e l'andè dentr'una rosta
ch'era lì poco discosta,
a zarcher un sid prupizi
par putè lezzar l'Ufizi.
Tott tna volta d' tra la rosta,
entro l'ombra più nascosta,
ecco vide all'improvviso,
apparirgli il paradiso!
Una zovna nuda neda
l'era in terra mezz stulgheda.
La più bella creatura
ch'avess fatta mai la natura!
Una sposa d' vintrì enn
ch'l'era steda a lavè i penn
zo in te fion e quindi d' sora
l'era avnuda a vstiss alora.
In che mentar che e caplan
ui guardeva poc luntan,
la spuslena, ch'la cardeva
d'essar sola, la-s sugheva
cu un peccol fazzulett,
senza des insona briga,
la-s sugheva al su bel tett,
las-s lisceva e pel dla figa.
E caplan a tal spettacolo,
come innanzi al tabernacolo
ed ai sette sacramenti,
us mi tè d' botta in tl'attenti:
« Che divina creatura,
che splendore di bellezza! »
Par tot quanta la figura
l'era tota una carezza.
Dò titini tondi e duri
de culor dal pesgh maduri;
una cherna bianca e fena
ch'u i pareva in sò la brena
e du fianch straurdineri
fat icsè a la perfezion
da fè andè in rivoluziòn
tot i prit d'un semineri.
E caplan us sinteva un quel
ch'u i cureva par la pel;
us sinteva battr'e pols e l'usel,
drizzed la testa
u i rumpè tri ptón dla vesta!
Propri alora la spuslena
la s' vultè mustrend la schena
e in quell'atto fè vedere
il magnifico sedere!
E piò bel cul dla Rumagna
e fò quel che vests allora,
l'era un cul da ciavadora,
piò la n'ha, piò u sin magna!
D'un candor di neve intatta
riplendea quel giovin cul
cun 'na cherna icsè cumpatta
da machei insò i pignul;
e in tna ciapa u j'era un « ni »
d'un ciof d' pel negar guarnì.
Ma la grande meraviglia fu
quand'ella spalancò con le mani
la vermiglia rosea fica
e l'osservò: la guardò,
ciumpend e mes ch'u i
duveva avnì e marches.
« Rosea fica, alto mistero
per cui vive il mondo intero,
che col solo tuo fortore
fai ballare il cazzo e il cuore;
lascia ch'io ti benedica,
o sovrana, rosea fica! ».
Icsè dentr'a lò e pregheva
e caplan intant ch'u i guardeva:
« Os-cia » e dseva « ac straza d'pel
ui zirconda e bus de mei!
com ch'u i zira intorn'a i spigul
e u i'ariva fena e bigul.
San Michil, quel l'è e su sid
par l'usel da fei e nid! ».
Mo in te vdela ch'la s'aguè
e a sintila a fè la pessa,
e caplan fuori di sè
us scurdè Dio e la messa
e infocato e ardente in viso,
sbucò fuori all'improvviso.
Cun l'usel fura dla tonga,
da la schena negra e gonga,
da la ruvida cappella
che a tri doppi la s'arbella,
ch'um pareva, a so sincer,
e spintacc d'un canaver,
e caplan tot infughi
e curè d' botta da lì.
La spuslena a tal sorpresa
l'an sin dà gnenca pr'intesa,
ma scoppiando in gaia risa
la dis sobit: « Oh, l'è lò,
com e ved an sen in cisa
e us po' fè tot quel ch'us vó:
ch'u m'aiuta donca un po'
ch'am voi mettar la camisa.
Mo e caplan u s'iaburè adoss,
e cminzè a mursei al coss,
e cminzè a basei al tett,
e cminzè a lichei la figa
sgond e mod ch'I aveva lett
inti livar d' storia antiga!
La spuslena la rideva;
« Jeso, jeso », l'esclameva,
e al pensier di sverginar
un'usel incora gnar,
la tulè la precauzion
d'inznuces a cul buson.
E caplan ch'u la ved pronta,
prepareda par la monta
u j'apogia la capela
ch'la s'arvess coma un'umbrella
e dasendi un gran calcon
cun l'usel, cun i coion
trionfante entrò nel tempio
sacro all'uomo e buon ed empio.
Dla Camarlona
E caplan dla Camarlòna,
al vestir dei sacri panni,
già compiva i ventott'anni
e, par sgrezia o par furtòna
un saveva ac bus che foss
quel che al donn agli ha
tra al coss.
Grand e gross e zizulon
l'era za in etè ciumpida
senz'avéla mai sintida;
l'era mort da la passion
d'avé ancora l'usel gnar
cun la voja de sumar.
Tott al volt ch'uisi drizzeva
che cazaz us spavinteva;
a sintisal dvintè dur
us ciapeva dal pavur
che cureva in sacristi
a dì zent avimarì.
A gridare: « Sant'Antonio,
nell'uccello c'è il demonio!
Prutizim vo, San Michil,
che l'usel um vola in zìl!
Miserere, Angelus Dei,
abassemal sino am svei! »
Mo a la longa l'uccasion
la ven nenca pr'i mincion
e par sgrezia o par furtona
e caplan dla Camarlòna
l'arivè a cnossar a ch'us
ogni dona l'ha che bus.
E fò acsè. un dè d'instè
e caplan, dop ch'l'avet dsnè,
uscì in piccola montura
e andò in cerca di frescura
e l'andè dentr'una rosta
ch'era lì poco discosta,
a zarcher un sid prupizi
par putè lezzar l'Ufizi.
Tott tna volta d' tra la rosta,
entro l'ombra più nascosta,
ecco vide all'improvviso,
apparirgli il paradiso!
Una zovna nuda neda
l'era in terra mezz stulgheda.
La più bella creatura
ch'avess fatta mai la natura!
Una sposa d' vintrì enn
ch'l'era steda a lavè i penn
zo in te fion e quindi d' sora
l'era avnuda a vstiss alora.
In che mentar che e caplan
ui guardeva poc luntan,
la spuslena, ch'la cardeva
d'essar sola, la-s sugheva
cu un peccol fazzulett,
senza des insona briga,
la-s sugheva al su bel tett,
las-s lisceva e pel dla figa.
E caplan a tal spettacolo,
come innanzi al tabernacolo
ed ai sette sacramenti,
us mi tè d' botta in tl'attenti:
« Che divina creatura,
che splendore di bellezza! »
Par tot quanta la figura
l'era tota una carezza.
Dò titini tondi e duri
de culor dal pesgh maduri;
una cherna bianca e fena
ch'u i pareva in sò la brena
e du fianch straurdineri
fat icsè a la perfezion
da fè andè in rivoluziòn
tot i prit d'un semineri.
E caplan us sinteva un quel
ch'u i cureva par la pel;
us sinteva battr'e pols e l'usel,
drizzed la testa
u i rumpè tri ptón dla vesta!
Propri alora la spuslena
la s' vultè mustrend la schena
e in quell'atto fè vedere
il magnifico sedere!
E piò bel cul dla Rumagna
e fò quel che vests allora,
l'era un cul da ciavadora,
piò la n'ha, piò u sin magna!
D'un candor di neve intatta
riplendea quel giovin cul
cun 'na cherna icsè cumpatta
da machei insò i pignul;
e in tna ciapa u j'era un « ni »
d'un ciof d' pel negar guarnì.
Ma la grande meraviglia fu
quand'ella spalancò con le mani
la vermiglia rosea fica
e l'osservò: la guardò,
ciumpend e mes ch'u i
duveva avnì e marches.
« Rosea fica, alto mistero
per cui vive il mondo intero,
che col solo tuo fortore
fai ballare il cazzo e il cuore;
lascia ch'io ti benedica,
o sovrana, rosea fica! ».
Icsè dentr'a lò e pregheva
e caplan intant ch'u i guardeva:
« Os-cia » e dseva « ac straza d'pel
ui zirconda e bus de mei!
com ch'u i zira intorn'a i spigul
e u i'ariva fena e bigul.
San Michil, quel l'è e su sid
par l'usel da fei e nid! ».
Mo in te vdela ch'la s'aguè
e a sintila a fè la pessa,
e caplan fuori di sè
us scurdè Dio e la messa
e infocato e ardente in viso,
sbucò fuori all'improvviso.
Cun l'usel fura dla tonga,
da la schena negra e gonga,
da la ruvida cappella
che a tri doppi la s'arbella,
ch'um pareva, a so sincer,
e spintacc d'un canaver,
e caplan tot infughi
e curè d' botta da lì.
La spuslena a tal sorpresa
l'an sin dà gnenca pr'intesa,
ma scoppiando in gaia risa
la dis sobit: « Oh, l'è lò,
com e ved an sen in cisa
e us po' fè tot quel ch'us vó:
ch'u m'aiuta donca un po'
ch'am voi mettar la camisa.
Mo e caplan u s'iaburè adoss,
e cminzè a mursei al coss,
e cminzè a basei al tett,
e cminzè a lichei la figa
sgond e mod ch'I aveva lett
inti livar d' storia antiga!
La spuslena la rideva;
« Jeso, jeso », l'esclameva,
e al pensier di sverginar
un'usel incora gnar,
la tulè la precauzion
d'inznuces a cul buson.
E caplan ch'u la ved pronta,
prepareda par la monta
u j'apogia la capela
ch'la s'arvess coma un'umbrella
e dasendi un gran calcon
cun l'usel, cun i coion
trionfante entrò nel tempio
sacro all'uomo e buon ed empio.